گل حسرت

دل دماخ نیرم، افسرده حالم

ده ناامیدن، ات وعیالم

چرخ روزگار،وه بد چرخیه

کی جور امرو، وه خوه دیه

هایمه دوره یک، چون که مجبوریم

اره گپه نان، سریکا داوریم

وه ظاهرآیم،له گرگ بدتریم

سواره خریم، له خر خرتریم

نابودی بشر،باعث خوه یه

هاکو منجی یه، نجات بیه

ده خسته بیومن،کاسه لبریزه

روح خسته مه،اومت مریضه

اوژم تمام کم،عقده دریونم

شاید خوشبختی، لا دونیا بیونم

یه بغض سنگی، عقده گلومه

تماشام بکن، بزان معلومه

امید وه خوشی،خیال خامه

ارقصیه بکم، کارم تمامه

برا،وه دس خوه م، گورم کنی مه

له وه رفیقل، چه خیره دیمه؟

اگه مه مردم، پرس وپو نیرم

حلالم بکن، گن و خوه نیرم

حلاله بکن، ا چاره شره

عصرت اره شه، گونه لت تره

وخته مه مردم، وه مل سر دی

بغضت اشکنی، آهت وه در دی

باران اشکت، تر  اکا  قاورم

چن «گل حسرت» ساوز داونه داورم