دالگ

رنج دوران کیش، دالگ پیرم

ارا روزگار، کل برد له بیرم

الیه نماگه آ شیره ژنه

ایه دار حشکه، دالگه مه نه؟

آ سرو قامته، امرو پیتاره

باید بیونی ته چنه بیماره

شرمنده بیومه، له وضعیته

کور بیه خیرت، دا اره چه ته؟!

داخ ناسه ده لم، امرو روزه گار

خدا چه به کم ، ده نیه رم قرار

نفسه گرمه، هرچن مریضه

مر ایه داله گه، چنه عزیزه؟!

وه حال گه نه، فره ها یادم

دالگ شیرینی، مه جور فرهادم

له خدا خواسم ، عمرم به سه نه

دالگ بیمارم، بی درد به مه نه

عمرم اره چمه، وخته بیماره

خم روزگار ، کل هانه باره

خدا تو به سین عمر ناچیزم

گیانه سالم به، دالگ عزیزم

شاعر ومجنونه، خم مادرم

خدا له دونیا، وه هاده به رم

وه هاده برم، مه گرفتارم

دونیا دائماً ها په آزارم